زندگینامه ی ابن الانباری
ابو بکر محمد بن قاسم انباری ( ۲۷- ۳۲۸ ق)، معروف به ابن انباری، ادیب، نحوی، لغت شناس، مفسر و عالم به علم قرائات.
کنیه
وی را گاه انباری می‌خوانند اما غالبا لفظ ابن را بر آن می‌افزایند. شاید بیشتر به آن جهت که از پدر، ابو محمد قاسم بن محمد انباری( متوفای ۳۰۴ ق) بازشناخته شود، زیرا پدر نیز خود مردی ادیب و دانشمند بود و چندین کتاب داشته که نام برخی از آنها با نام کتاب‌های فرزندش ابو بکر مشابه‌است.
صفات وی به دانش بسیار و تألیفات بی‌شمار و حافظه شگفت و فضایل اخلاقی فراوان نام‌آور بود. وی در عین دانشمندی، سخت پارسا بود و به گناهی و حرامی آلوده نشد. در کار تدریس فروتنی بسیار نشان می‌داد. ابن انباری را یکی از بزرگ‌ترین یا حتی بزرگ‌ترین نحو شناس مکتب کوفه دانسته‌اند. وی گاهی شعر نیز می‌سروده‌است.
ابن انباری در گوشه‌ای از مسجد و پدرش نیز در سمت دیگر از مسجد به تدریس اشتغال داشتند. وی از روی کتاب تدریس نمی‌کرد بلکه به حافظه خود اتکا داشت. دانش ابن انباری و شهرت او از جمله علل دعوت خلیفه الراضی باللّه از وی برای تأدیب فرزندانش به شمار می‌رود.
اساتید
از جمله اساتید وی می‌توان از ابو القاسم بن محمد الانباری، ابو العباس احمد بن یحیی ثعلب، احمد بن هیثم بزاز، حکیم ترمذی، حسن بن حباب، محمد بن یحیی مروزی و... یاد کرد.
شاگردان
نام برخی از شاگردان وی عبارتست از: ابو القاسم زجاجی، ابو جعفر نحاس، ابو علی قالی، ابو الفرج اصفهانی، ابن خالویه، مرزبانی، ابو الحسن دارقطنی و...
آثار
برخی آثار ابن انباری عبارتند از: الاضداد، ایضاح الوقف و الابتداء، شرح الالغات المبتدآت فی الاسماء و الافعال، شرح دیوان عامر بن طفیل، شرح قصائد سبعه جاهلی و از جمله الزاهر فی معانی کلمات الناس.
نظرات شما عزیزان: